Jeśli Rzesza mnie potrzebuje...

...wracam do pisania raportów.

1. W punkcie pierwszym - o tym, jak trudno być blond trzeźwą dziewczyną w sobotę wieczorem.
Postanowiłam się socjalizować, kolektywizować, itp., w skrócie - poszłyśmy do klubu. Impreza zaczynała się o 11. Światło trochę przygasło, przy barze zaroiło się od szwedzkiej młodzieży, a na parkiecie pustki. Po jakimś czasie szwedzka młodzież wyczłapała na parkiet ze szklankami w dłoniach (kolorowe drinki i piwo, piwo, piwo) i zaczęła się smętnie kołysać. W tym momencie dołączyłyśmy. Szwedzka młodzież lekko na rauszu patrzyła na nas dziwnie, bo - nie wiem - może nie wypada bez szklanki się bawić.
Z czasem, wymieniając szklanki raz po raz, szwedzka młodzież rozszalała się, parkiet zaczął lepić się od piwa, rozlewanego na wszystkich i wszystko, zrobiło się trochę jak na koncercie Kultu, tylko bardziej mokro, można było dostać z łokcia, a już na pewno zostać podeptanym.
Szwedzkie dziewczęta zaczęły podwijać swoje krótkie spódniczki, szwedzcy chłopcy zaczęli całować szwedzkie dziewczęta i siebie nawzajem.
No i musiałyśmy wyjść przed 2, bo jednak szwedzcy chłopcy robią się bardzo zaczepni i chcą być blisko dziewcząt. Może się wydawać, że to miło jak jakiś blond przystojniak chce z tobą tańczyć (jak to chyba określił mój ulubiony /stały?/ czytelnik), ale... kiedy trzech całkiem pijaniusieńkich gości zaczyna ordynarnie obmacywać, znaczy, że trzeba wychodzić. Dziewczynki zawsze mają gorzej.
Byłam nieco zła.

2. O tym, jak trudno projektować domki dla staruszków.
Czyli: dostałam 4 z projektu, którym tak bardzo się podniecałam. Anna jest zła, ja jestem zła. Już nie lubię Szwecji. I co to za bzdura, że na erasmusie można nic nie robić i mieć same 5? U nas w grupie tylko Szwedzi mają 5.
Moja ambicja cierpi, musiałam dziś udobruchać ją sukienką w groszki. Bardzo krótką. Mogę iść w niej do klubu, upić się i podwinąć ją. To będzie w takim szwedzkim stajlu.

3. O tym, że będzie wiecej lakrisu...
Jak wszyscy wiemy, lakris to skandynawska metoda na odpady z gumy. Moja opona zasili produkcję tego przysmaku. Życie i okoliczności zmuszają mnie do zakupu nowej.

4. O pogodzie.
Pogoda jest jak zawsze, nie ma słońca, same chmury i zawsze szaro. Tu nigdy nic się nie zmienia.

5. O moich nowych współlokatorach.
Mam dwójkę nowych współlokatorów. To Szwed Frederic, bardzo spokojny, cichy, z kompletem własnych (cudnych) garnków oraz Hiszpanka Myrta, grająca na flecie, również z kompletem własnych narządów kuchennych.
Przy okazji wspomnę, że ktoś skradł mi mój ulubiony kubek z Duki, zeżarł ketchup i zużył szampon. Oczywiście podejrzewam Antoniego, z którym dzieliłam łazienkę i lodówkę. Wyjechał do Helsinek.

6. O tym, jak zapragnęłyśmy się ukulturalnić.
Poszłyśmy na Mery Poppins, wystawianej w tutejszej operze. Nic nie zrozumiałam, ale podobała mi się scenografia. Doszłam do wniosku, że nie lubię musicali.

7. O tym, jak powoli staję się mistrzynią gotowania.
Nie potraficie sobie wyobrazić, ile istnieje makaronowych kombinacji dających się przygotować w mniej niż 30 minut. Odkrywam uroki szparagów, krewetek, łososi, a już nie mogę się doczekać kremów z brokułów, groszków, cieciorek, kalafiorów, brukselek, pieczarek... Może nie nauczę się tu projektować domów dla staruszków, ale będę umiała ugotować sobie obiad.
Dziś pieczemy z Katrin tradycyjne szwedzkie ciasto czekoladowe.